இது உண்மை செய்தி. ஆனால், கதை வடிவில் கொடுத்துள்ளோம். பட்டுக்கோட்டையின் பசுமையான வயல்வெளிகளுக்கு நடுவே, காலத்தின் கரங்களைப் பற்றி நின்ற ஒரு குடிசை வீட்டில் வாழ்ந்தாள் மாரியாயி, 105 வயது மூதாட்டி.
ஊருக்கே அவளது கதைகள் பரிச்சயம்—பஞ்ச காலத்தையும், ஆங்கிலேயர் ஆட்சியையும் கடந்து வந்தவள். ஆனால், அந்த வெயில் காய்ந்த மாலைப் பொழுதில், ஊர் மக்களுக்கு ஒரு புதிய கதை பிறக்கப் போகிறது என்று யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
மாரியாயியின் மகன் முருகன், வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்து தேநீர் குடித்துக் கொண்டிருந்தபோது, அவனது மனைவி காமாட்சி ஓடி வந்தாள். "அம்மா... அம்மா ஒரு மாதிரி இருக்காங்க! உடம்பு அசையல, கண்ணு மூடியிருக்கு!" என்று கதறினாள். முருகன் கையில் இருந்த குவளையைத் தவறவிட்டு உள்ளே ஓடினான். மாரியாயி, தன் பழைய பாயில் அசைவற்று கிடந்தாள்.
மூச்சு இல்லை, உடல் குளிர்ந்திருந்தது. "அம்மா போய்ட்டாங்க..." என்று முருகன் முணுமுணுத்தான், கண்ணீர் முட்டிக்கொண்டு.செய்தி காட்டுத் தீயைப் போல ஊருக்குப் பரவியது. உறவினர்கள், அண்டை வீட்டுக்காரர்கள், மாரியாயியின் பழைய கதைகளைக் கேட்டு வளர்ந்த இளைஞர்கள்—எல்லோரும் அந்தக் குடிசை வீட்டை நோக்கி வந்தனர்.
105 வயசு ஆயிடுச்சு, கடவுள் நல்லபடியா கூப்பிட்டுட்டாரு," என்று ஒரு மூதாட்டி ஆறுதல் சொன்னாள். ஆனால், மாரியாயியை இழந்த சோகத்தில் யாரும் ஆறுதலடையவில்லை.இறுதிச் சடங்குக்கான ஏற்பாடுகள் தொடங்கின. முருகன், கிராமத்து மருத்துவரை அழைத்து வந்தான்.
அவர் மாரியாயியின் நாடியைப் பிடித்துப் பார்த்து, "மூச்சு இல்ல, இதயத் துடிப்பு இல்ல," என்று உறுதி செய்தார். காமாட்சி, மாரியாயிக்கு பாலூற்றி, புது புடவை உடுத்தி, மஞ்சள் குங்குமம் இட்டு அலங்கரித்தாள். ஊர் மக்கள் சாரை சாரையாக வந்து, மாரியாயியின் அருகே அமர்ந்து ஒப்பாரி வைக்கத் தொடங்கினர்.
"எங்க மாரியம்மா... எங்கள விட்டு எங்க போய்ட்ட?" என்று காமாட்சியின் அத்தை கதறினாள். புலம்பலும் அழுகையும் வீட்டை நிறைத்தது.அந்தக் கணத்தில், யாரும் எதிர்பாராத ஒரு நிகழ்வு நடந்தது. ஒப்பாரியின் சத்தத்துக்கு நடுவே, மாரியாயியின் கை மெல்ல அசைந்தது. "அம்மா!" என்று முருகன் கத்த, எல்லோரும் பதறினர்.
மாரியாயி, மெதுவாகக் கண்களைத் திறந்து, பாயில் எழுந்து அமர்ந்தாள். "என்ன இது... ஏன் இவ்வளவு கூட்டம்? ஏன் எல்லாரும் அழறீங்க?" என்று அவளது நடுங்கும் குரலில் கேட்டாள்.வீடு முழுக்க மயான அமைதி. ஒரு நொடி முன்பு ஒப்பாரி வைத்தவர்கள், இப்போது பயத்தில் உறைந்து நின்றனர். "ஐயோ, பேய்!" என்று ஒரு இளைஞன் கத்த, பலர் வாசலை நோக்கி ஓடினர்.
காமாட்சி, கையில் வைத்திருந்த பால் கிண்ணத்தைத் தவறவிட்டு, "அம்மா... நீங்க உயிரோட தான் இருக்கீங்களா?" என்று அலறினாள்.மாரியாயி, குழப்பத்துடன் சுற்றி பார்த்தாள். "நான் எங்க இறந்தேன்? கொஞ்ச நேரம் தூங்கினேன், அதுக்குள்ள என்ன ஆயிடுச்சு? ஏன் எல்லாரும் ஓடறீங்க?" என்று கேட்டாள். முருகன், அவளருகே ஓடி, "அம்மா, உங்களுக்கு ஒண்ணும் இல்லையா?" என்று அழுதபடி கேட்டான்.
பின்னர் தான் உண்மை புரிந்தது. மாரியாயியின் உடல் மிகவும் பலவீனமாக இருந்ததால், அவளது மூச்சு மெல்லியதாக இருந்திருக்கிறது. மருத்துவர், அவசரத்தில் நாடியை சரியாகப் பரிசோதிக்கவில்லை. மாரியாயி உண்மையில் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்தாள், இறக்கவில்லை. ஒப்பாரியின் சத்தம் அவளை எழுப்பியிருக்க வேண்டும்.
இந்தச் சம்பவம் பட்டுக்கோட்டையில் பெரும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியது. "மாரியம்மா இறந்து எழுந்துட்டாங்க!" என்று செய்தி பரவ, சிலர் அதை அற்புதமாகவும், சிலர் பயமாகவும் பேசினர்.
மாரியாயி, மறுநாள் வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்து, வந்தவர்களிடம் சிரித்தபடி கேட்டாள், "நான் இன்னும் கொஞ்ச நாள் இருக்கேன், இப்பவே எனக்கு ஒப்பாரி வைக்காதீங்க!"ஊரே அவளது உயிர்த்தெழுதலைக் கொண்டாடியது.
மாரியாயியின் கதை, பட்டுக்கோட்டையின் புதிய புராணமாக மாறியது, அவளோ அதைப் பற்றி கவலைப்படாமல், தன் பழைய பாயில் அமர்ந்து, வாழ்க்கையை ரசிக்கத் தொடங்கினாள்.